Rozdział I

Rozdział I 

Po prostu biec, nie przejmować się, co inni pomyślą albo, że rozwiąże się but i to w najbardziej krytycznym momencie maratonu. To co nie jest przeznaczone do pokazywania powinno w końcu ukazać całą prawdę.

Lilian była wyczerpana i zła. Tak dobrze jej szło… a tu znów porażka. W myślach wciąż pytała siebie: „ Co jest ze mną nie tak?” Ale nie mogła znaleźć żadnej wiarygodnej odpowiedzi. „Nie mścił by się tak na mnie za niewinność” – stwierdziła. „Jeżeli jednak tak to… och on jest najokropniejszym człowiekiem jakiego znam, przez swoje urojenia obrzydza skutecznie życie drugiej osobie. Co za typ!”. Biła się z myślami długo w nocy i rano, obudzona jak zwykle nienaturalnie wcześnie. Ostatnimi czasy zdarzało się to Lilian coraz częściej. Ta niemoc… o ile przed zaśnięciem udaje się zazwyczaj odegnać niepokojące myśli, to rano jest bezbronna i podatna na nie do granic możliwości i… wytrzymałości. „Ileż można?” Pyta siebie raz po raz wstając znów niewyspana wiedząc, że swoim przemęczeniem będzie znów emanować przez cały dzień. Kości ją bolą od długiego leżenia, a oczy od braku snu. I kto był tego powodem? On. Żenujące! Żeby ponosić takie konsekwencje przez jakiegoś palanta. „Muszę jakoś ujarzmić swój umysł, zapanować nad nim.” – stwierdziła po raz kolejny. Zaraz jednak westchnęła, ponieważ wedle wszelkiego prawdopodobieństwa próba pokonania swych myśli skończy się jak zwykle fiaskiem. Ruszyła więc w świat, odciągając od siebie natrętne skojarzenia, które to były coraz częstsze. Każda, nawet ta najbardziej niewinna myśl miała pośrednie powiązanie z jego osobą. „Jestem zniewolona” – odezwał się w głowie jej własny głos. Stwierdzenie, suche stwierdzenie. Beznadziejne, tak samo jak jej rzeczywista niewola. Uzależnienie; moje szczęście zależne od jego działania. To zgubne. Lilian czuła to całą sobą, że prędzej, czy później to ją przerośnie, jeśli w porę się z tym nie upora. Z doświadczenia wiedziała, że usilne próbowanie nie myślenia o danej osobie przynosi odwrotny skutek. Należało pozwolić myślom fruwać swobodnie; przychodzić i odchodzić bez skrępowania. W takim układzie rzeczy i przy minimum szczęścia w postaci znalezienia sobie innej ofiary umysłu, mogło to minąć za plus minus pół roku. Tyle czekać! Ale szybszego, a zarazem skuteczniejszego sposobu nie znała.  „Pewnych rzeczy po prostu nigdy nie zrozumiemy” – wiedziała o tym aż za dobrze. Czuła to całą sobą. Ludzie mogą postępować bez sensu, nakłonieni do tego jedną małą, nieznaczącą pobudką. Z małego płomyczka powstaje wielkie ognisko. Z igły - widły. A później te same osoby już nie pamiętają początku tego wszystkiego; są po prostu złe, bardzo złe. Zioną nienawiścią bez powodu, dają się porwać i omamić urojeniom swych czterech ścian rozumu.

Lilian spojrzała spod półprzymkniętych powiek na swego przyjaciela Josepha. Był to jakże stary znajomy, trochę już przewidywalny, jednakże zawsze bardzo skuteczny w tym co robił, jeśli w ogóle zaczął już coś analizować. Dziewczyna zmarszczyła brwi, zastanawiając się gorączkowo jak by tu zainicjować temat. Nie uszło to uwadze jej towarzysza. Zwrócił na nią  wzrok, w którym czaiło się nieme pytanie. Nic jednak nie mówił. Znał Lilian od podszewki i wiedział, że jak będzie chciała, to powie sama z siebie. Cisza panowała już dłuższą chwilę. Nie było to jednak dla nich ani trochę krępujące. Znali się tak długo, że w pewnym sensie powiedzieli sobie już wszystko co najważniejsze. Resztę błahostek można było skwitować milczeniem. Z takiego założenia wychodził Joseph, Lilian miała jednak nieco inne zdanie na ten temat, jednak skutecznie je maskowała. W końcu nie wytrzymała i zaczęła:

- Jos ja nie mogę o nim zapomnieć. – prosto i na temat. Zdecydowała się nie owijać niczego w bawełnę, wiedząc, że to i tak nie miałoby najmniejszego sensu. Przysporzyło by tylko nieporozumień.

Chłopak przekrzywił głowę cały czas utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Przeczesał ręką swe włosy, uśmiechnął się na chwilkę by dodać jej otuchy po czym skierował wzrok za okno. Patrzył nieprzytomnym wzrokiem gdzieś w siną dal. Sprawiał wrażenie, iż wie od początku co odpowiedzieć na wyznanie swej przyjaciółki, ale szuka właśnie sposobu, by przekazać to jej jak najdelikatniej.

- A czy człowiek, który cię ani trochę nie lubi jest wart tego by piastować miejsce w czeluściach twojego umysłu, gdzieś pomiędzy mamą, a… twoimi przyjaciółmi ? – spytał zdecydowanym głosem, w którym jednak nie było czuć na gram ironii. Mówił śmiertelnie poważnie.

Lilian zrobiła szybki wdech po czym długo wypuszczała powietrze. Kolejny raz! Zaskakuje ją… po przeszło dziesięciu latach przyjaźni. Takiej odpowiedzi się nie spodziewała. Wiedziała, że będzie szczerze i mocno, ale… Żeby tak dobitnie ukazać, iż wie na jakim miejscu stawiała go sobie w swojej hierarchii. I ten okropny kontrast; „człowiek, który cię ani trochę nie lubi” – „gdzieś pomiędzy mamą a przyjaciółmi”. Cholera miał rację, jak zwykle ją miał. Czuła, że ogarnia ją wzruszenie. Z wdzięczności. Teraz widziała jak na dłoni absurd swojego postępowania.

- Dziękuję. – powiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy. – Nie będę o nim myśleć, ponieważ na to nie zasługuje. – przyznała.

- Mądra kobieta z ciebie Lilian. – skwitował krótko, wywołując jednocześnie rumieniec na twarzy przyjaciółki. Nie przywykła, by chwalono jej mądrość.

- Nie przywykłam, by chwalono moją mądrość . – pod wpływem impulsu powiedziała to, co myśli.

- Ja jej wcale nie chwalę. Czy mówię; „Twoja mądrość jest fantastyczna, ponadprzeciętna” ?

- Takie zestawienie w ogóle istnieje? Mądrość określana fantastyczną? – spytała zawstydzona po raz kolejny.

- Właśnie nie. Przyznałem więc tylko, że Ty ją posiadasz. Chwalę więc ciebie, jako osobę, a nie jakiekolwiek twoje przymioty. – sprostował

- Ok… rozumiem. – odparła cicho. „To niesłychane jak wspaniałego przyjaciela posiadam. Prawie nie mieści się to w głowie” – pomyślała.

Chciała powiedzieć jeszcze coś w stylu „Dziękuję, że jesteś” lecz uprzedził ją informując, iż muszą dokończyć plan doświadczenia na biologię. No tak… po to się spotkali. „Ach… jak on szybko umie przechodzić z rzeczy niezwykłych do przyziemnych.” – pomyślała, po czym zabrali się za pracę. Lilian jednak tego dnia wyjątkowo nie mogła skupić się na zadaniach. Zamiast tego rozłupywała swoje serce na kawałki i robiła w nie wgląd; szczegółowy. Trapiło ją to, że stawia sobie pewne osoby na równi z chociażby wspomnianą przez Josepha matką. Powinna przewartościować swoją piramidę uczuciowo-myślową. Dobrze, że ma przyjaciela, który doradzi jak nikt. Dobrze, że jest nim Joseph.